Η ζωή έχει αλλάξει πολύ.
Η θέα είναι αρκετά διαφορετική από την τελευταία φορά που η Γιουτζίν έγραφε.
Δηλαδή απέναντι βλέπω τον ορίζοντα, δεξιά μου ξανά τον ορίζοντα. Κάπου ανάμεσα παρεμβάλλονται αγαπημένα αντικείμενα που όλα τους σχεδόν έχουν όνομα. Το σπίτι είναι άνδρο ανθρωποκεντρισμού. Άνδρο αγάπης.
Όλα μέσα έχουν αλλάξει.
Όλα έξω είναι ίδια.
Θα μου πεις, δεν έχουν -με αυτή την αοριστία του έχουν που σου τρυπάει το μυαλό- ρημάξει τις ζωές μας;
Δε χάσαμε στο μεταξύ -όσο η Γιουτζίν άλλαζε ζωή- κάθε προοπτική;
Θα σου πω, ναι.
Εδώ, στο κουκούλι, φτάνουν οι κλυδωνισμοί απέξω.
Και πολλές φορές, όσο κουρασμένη κι αν είμαι, δυσκολεύομαι να κοιμηθώ.
Προγραμματίζω διαφυγές. Φοβάμαι πως δε θα τα καταφέρω και πως θα μείνουμε στο τέλος εδώ.
Να βράζουμε στο ζουμί μας, να βλέπουμε ανήμποροι θλιβερές αναπαραστάσεις.
Όλοι, οι πολιτικοί, οι φασίστες, οι διαμαρτυρόμενοι, όλοι έχουν μεταβληθεί σε αναπαραστάσεις.
Το μόνο που δίνει ελπίδα είναι οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, τα καφενεία και οι παραγωγοί.
Ε, ναι, λοιπόν, να ξαναρχίσουμε να φτιάχουμε πράγματα.
Με τα χέρια.
Με τα πλήκτρα.
Σας φιλώ.
